Bu yazımı Kent Meydanında koyuca gölgesi olan ağacın altındaki bankta kaleme alıyorum. Bugün zor bir gün arkadaşlar. Bugün çokça dayanılmaz bir gün. Ama pes ediyor muyuz? Tabiki hayır. Sadece birazcık anlatıp rahatlama fikrindeyim hepsi bu.
Bugün öğle saatlerinde çıktım evden. Kendi evimde değilim. Tatil nedeniyle ailemin yanına gelmiştim. Burası da güzel bir ilçedir. Taşı toprağı ayrıdır. Yılların yaşanmışlığı var her karesinde nasıl özel olmasın değil mi? Yürümeye başladığımda aklımda onlarca şey birikmişti. Ayıklamak ve kendimce anlamlarını yormak adına çok mücadele ettim. Fırsattan istifade Bir kaç alışverişte bulundum. Severiz bu işleri bilirsiniz. Sonra bulunduğum yere kuruldum. Sadece etrafı izledim. Sanıyorum bir saattir olduğum yerdeyim. Onlarca farklı hayat onlarca farklı insan geçip gittiler yanımdan. Ben sadece uzaktan seyirciydim. Sonra ise kendimi dinlemeye başladım. Ben kimim dedim. Ben neyi istiyorum? Ne için yaşıyorum ? Bu yerin şimdiki bu zamanın anlamı ne? Cevaplayamadım. Her şeye cevabı olan ve çok konuşan ben. Bunda başarılı olamadım..
Şuan sanırım ruhumun bir yerlerinde bir şeyler ters gidiyor. Ama geçici bir hâl korkuya mahâl vermeyelim. Dua edelim de en küçük yara berelerle atlatalım. Atlatalım ki ayağa kalktığımızda daha dik daha güçlü olalım. Ve şükür edelim. Her yeni günde, her yeni acıda, her yeni olayda şükür..
Dipnot: Yanıma yaşlı ve tonton bir amca oturdu. E karşımda da malum olduğu üzere 23 Nisan için sahne hazırlıkları mevcut. Şimdilik bu kadar yetsin. Hayırlı günlerimiz olsun inşAllah…