En son hangi vakit şarkı dinleyerek dalmaya çalıştın uykuya? Veyahut hangi sevinci taçlandırdın havalı bir müzik ile?
Ben vazgeçmiştim.. Şarkı dizelerinde kendimi aramaktan. Duygusal boşluğumu, sözlerin ardındaki fon ile doldurmaktan. Ağlamaktan. Ve belki de içinde bulunduğum durumu daha da kötüleştirmekten..
Uzun süre önceydi, takıp kulaklığı ağzım kulaklarımda uyumam. En sızlatan parçalarda dahi gülümsetecek sözleri kendime çekmem. Fakat altı aydır yapamadığımı fark ettim. Vazgeçmek bu kadar net olmamalıydı. Severek gerçekleştirdiğim etkinlikten ne diye keskin dönütler eşliğinde bırakılıyordum ki? Bana benden başka kim vardı düşman? Ben miydim kendime bunu yapan? İnanın bilmiyorum..
Farkettim ki ruhuma iyi gelebilecek yanları görmezden gelmişim. Fırtınalı bir gecenin izlerini gökyüzünde bulduğumda anladım bendeki etkisini. Yıldızların üstüme düşecek gibi olmasından mıdır bilmem kıymak istemedim onlara. İçime döndüm. Özüme indim. Kendim oldum. Uzun süredir kaçtığım, kaçırıldığım şeyin beni içine hapsetmesine izin vermekten öteye gidemediğini gördüm. Kırdım tüm zincirleri. Taktım kulaklığı. Çektim perdemi en göğe. Bakmak istedim gökyüzüne. Genelde bu huzurla uyurum çünkü. Tüm her şey gönlüme doluyor gibi olur. Mutlu olurum. Anlamsız bir karıncalanma oluşur ruhumda. Severim. Gecenin bilmem kaçıncı saatinde kalkar ay’ın yansımasını izlerim. Penceremden içeri girip beni uyandırmaya yetecek güçte oluşunu hayranlıkla işlerim sineme. Binlerce düşünce binlerce hayal geçip gider gözlerimin önünden. Sonra her biri kendi bölmelerine ayrılır ve beynimde oluşturulan tablo yerle yeksan olur. Böyle zamanlar çok olur. Olmaz değil. Ama bugün konumuz bunlar da değil. Hiç değil.
Ben diyorum ki, kablo önemli. Kulaklığı oluşturan o parçaların her biri, şuan dinlemekte olduğum müziği oluşturan notaların yürekte hissettirdiği ahenk kadar kıymetli benliğimde..
Velhasıl kelam, bırakın tüm her şeyi. Yıkın tabuları. Bakın gökyüzüne. Takın kulaklığı, e kulak önemli neticede.
Ertelemeyin hiçbir anı, çünkü yoktur yitip giden zamanın hatrı..